Isang Pagsusuri sa Teorya ng Sola Scriptura - by Bro. Glenn dela Cruz

Isa sa mga pangunahing doktrina ng Protestantismo ay ang teorya ng “Sola Scriptura”, na nagsasabing ang Bibliya lamang ang dapat maging batayan ng pananampalataya at pamumuhay ng isang Kristiyano. Para sa mga naniniwala dito, anumang paniniwala o gawi na hindi direktang nakasaad sa Bibliya ay dapat itakwil. Ngunit bilang mga Katoliko, alam natin na ang pananampalataya ay higit pa sa simpleng pagbasa ng kasulatan. Ito’y isang buhay na relasyon sa Diyos na pinagyayaman sa pamamagitan ng Banal na Tradisyon at ng awtoridad ng Simbahan (Magisterium). Ngayon, tatalakayin natin kung bakit ang teorya ng Sola Scriptura ay hindi lamang kulang kundi labis na mapanganib kung ito’y ipipilit bilang tanging batayan ng pananampalataya.

1. Wala sa Bibliya ang Sola Scriptura

Isa sa mga pangunahing argumento laban sa Sola Scriptura ay ang simpleng katotohanan na hindi ito itinuturo ng Bibliya mismo. Wala kang mababasa sa anumang bahagi ng Kasulatan na sinasabing ang Bibliya lamang ang tanging awtoridad ng pananampalataya. 

Kung tutuusin, sa 2 Tesalonica 2:15, malinaw na sinasabi ni San Pablo, 

" Kaya nga, mga kapatid, magpakatatag kayo at panghawakan ninyo ang mga katuruang ipinasa namin sa inyo, sa pamamagitan man ng aming sinabi o isinulat."

 Ang “sinabi” rito ay tumutukoy sa Banal na Tradisyon, na kasama sa paghahayag ng Diyos sa Kanyang bayan.

Kung ang “Sola Scriptura” ang tunay na aral ng Diyos, dapat sana'y malinaw at direkta itong nakasaad sa Bibliya. Ngunit hindi iyon ang kaso. Sa halip, ang Bibliya mismo ang nagbibigay-diin sa kahalagahan ng Tradisyon at ng awtoridad ng Simbahan.

2. Ang Panganib ng Pribadong Interpretasyon

Ang paniniwala sa “Sola Scriptura” ay nagbubukas ng pintuan sa walang katapusang interpretasyon ng Kasulatan. Kung ang bawat tao ay may kalayaang magpaliwanag ng Bibliya ayon sa kanyang sariling pang-unawa, nagreresulta ito sa pagkakawatak-watak ng mga mananampalataya. Ito ang dahilan kung bakit libo-libong sektang Protestante ang umiiral ngayon—lahat ay umaangkin na sila ang may tamang interpretasyon ng Bibliya. 

Ngunit sa 2 Pedro 1:20-21, pinaalalahanan tayo na, 

"Higit sa lahat, unawain ninyong walang makapagbibigay ng sariling pagpapakahulugan sa alinmang propesiya sa Kasulatan, sapagkat ang pahayag ng mga propeta ay hindi nagmula sa kalooban lamang ng tao; ito’y galing sa Diyos at ipinahayag ng mga taong nasa ilalim ng kapangyarihan ng Espiritu Santo.

Ipinapakita nito na ang interpretasyon ng Bibliya ay hindi basta-basta maaaring gawin ng sinuman. Kailangang ito’y gabayan ng Banal na Espiritu sa pamamagitan ng awtoridad na ibinigay ni Kristo sa Kanyang Simbahan.

3. Ang Awtoridad ng Simbahan: Haligi ng Katotohanan

Ang Simbahan, ayon kay San Pablo, ay ang “haligi at saligan ng katotohanan” (1 Timoteo 3:15).

“Upang kung hindi man ako makarating agad ay malaman mo kung ano ang dapat na maging ugali ng mga tao sa sambahayan ng Diyos na buháy, sa iglesya na haligi at saligan ng katotohanan.”

 Kung ang Simbahan ang itinuturing na haligi ng katotohanan, paano masasabi ng mga naniniwala sa Sola Scriptura na ang Bibliya lamang ang tanging awtoridad? Dapat nating tandaan na si Kristo mismo ang nagtatag ng Simbahan (Mateo 16:18) at ipinagkaloob ang awtoridad sa mga apostol at kanilang mga kahalili na magturo, magpabanal, at maggabayan ng Kanyang kawan (Juan 20:21-23).

Ang konsepto ng Sola Scriptura ay hindi kinikilala ang mahalagang papel na ginagampanan ng Simbahan sa pangangalaga at pagpapaliwanag ng katotohanan ng pananampalataya. Kung walang awtoridad ng Simbahan, ang ating pananampalataya ay magiging malabo at madaling matatangay ng maling aral.

4. Ang Pagbuo ng Kanon ng Bibliya: Isang Gawa ng Simbahan

Hindi rin dapat kalimutan na ang mismong Bibliya, na itinatangi ng mga naniniwala sa Sola Scriptura, ay bunga ng pagpapasya ng Simbahan. Sa mga unang siglo ng Kristiyanismo, maraming aklat ang umaangkin na bahagi ng banal na kasulatan. Ang Simbahan, sa pamamagitan ng mga konsilyo, ang nagtakda kung aling mga aklat ang tunay na inspirasyon ng Diyos at nararapat na isama sa Bibliya. Kung wala ang awtoridad ng Simbahan, hindi magkakaroon ng kasiguruhan kung aling mga aklat ang tunay na Salita ng Diyos. Sa ganitong konteksto, ang pagtanggap ng Bibliya ay hindi maihihiwalay sa pagtanggap ng awtoridad ng Simbahang nagbuo nito.

5. Katesismo ng Simbahang Katoliko: Salamin ng Buong Paghahayag

Ayon sa Katesismo ng Simbahang Katoliko, “Ang Banal na Tradisyon at Banal na Kasulatan ay bumubuo ng iisang banal na deposito ng salita ng Diyos” (CCC 97). Dito, ipinapakita na ang salita ng Diyos ay hindi limitado sa mga nakasulat na salita lamang kundi pati na rin sa mga ipinamana ng mga apostol sa pamamagitan ng Banal na Tradisyon. Ang parehong ito ay mahalaga upang lubos na maunawaan at maisabuhay ang pananampalataya. Huwag nating kalimutan na ang Diyos ay patuloy na kumikilos sa loob ng Simbahan sa pamamagitan ng Banal na Espiritu.

Konklusyon: Ang Kabuuan ng Paghahayag

Ang pananampalatayang Katoliko ay isang buhay na karanasan ng Diyos na nagmumula hindi lamang sa Kasulatan kundi pati na rin sa Tradisyon at sa awtoridad ng Simbahan. Ang teorya ng Sola Scriptura ay hindi sapat upang yakapin ang kabuuan ng paghahayag ng Diyos. Bilang mga Katoliko, kinikilala natin na ang Diyos ay hindi nagwawakas sa Kanyang paghahayag sa mga pahina ng Bibliya. Patuloy Siyang kumikilos, nagtuturo, at nagpapahayag ng Kanyang katotohanan sa pamamagitan ng Banal na Tradisyon at ng Simbahan.

Huwag tayong masiyahan sa mga kapirasong bahagi lamang ng katotohanan. Yakapin natin ang kabuuan ng pananampalataya, sa pamamagitan ng Banal na Kasulatan, Banal na Tradisyon, at ng buhay na Simbahan na itinatag ni Kristo mismo. Maraming salamat at nawa’y palakasin tayo ng Diyos sa ating pananampalataya at pagtugon sa Kanyang tawag.